"Beleco sub la ĉielo", tiel la monton Emei prezentis ĉinaj kleruloj ekde antikva tempo. "La regno Shu abundas je femontoj, sed neniu egalas la monton Emei," skribis la granda Tang-dinastio poeto Li Bai.
La monto Emei estas unu el la kvas montoj en Ĉinio rigardataj de budhanoj kiel sanktaj. Ĝi situas en la provinco Sichuan, ĉirkaŭ 155 kilometrojn sudokcidente de Chengdu, la provinca ĉefurbo.
La monto estas tapiŝita per azaleoj, antikvaj ginkoj, kolombo-arboj kaj cedroj, kiuj estas specioj altvaloraj por botanika esplorado. Ĉie kreskas medicinaj herboj, dum Emei ankaŭ estas fama nomo inter ĉinaj teoj.
La riĉaj arbaroj estas ankaŭ la hejmo de diversaj raraj bestoj kaj birdoj. Loĝas ĉi tie la seroo, kiu estas specio de kapro-antilopo, la malgranda pando kaj la arĝenta fazano. Simioj abundas. Ĝi estas azilo por papilioj, kiuj serĉas la profundajn ombrojn. Identigon de 280 specioj oni jam faris, inkluzive de la ekzota mulkolora fenikso-papilio kaj la velka-folia papilio, kiu tute similas al seka, ovala folio. Troviĝas tie ranoj, kiuj grimpas sur arbojn kaj orkoloraj specioj, kies kvako estas vere orelplaĉa.
Komplemente al la natura beleco de la monto Emei estas la turoj, temploj kaj pavilonoj lokitaj sur la montdeklivoj.
Grimpantoj sur la monton staras de la templo Baoguo, kiu konstruiĝis en la 16-a jarcento kaj situas ĉe la montpiedo de Emei. En la templa tereno estas bronza turo 14-etaĝa kaj sep metrojn alta, gravurita kun ĉirkaŭ 4 700 budhaj figuroj kaj la tuta teksto de la sutroj Huayan.
Malglata bojo kondukas 63 kilometrojn supren estas la pavilono Qingyin meze de la verdaj krutaĵoj. Ĝi konstruiĝis en la 4-a jarcento. La riveretoj de la Nigra Drako kaj de la Blanka Drako rapide fluas ĉe la du flankoj, spanitaj per du paralelaj pontoj kun arkaĵoj. La malkvietaj akvoj de la du "frakoj" kuniĝas malsupre de la pavilono kaj falegas kontraŭ kolosa korforma roko kun tondra muĝo, ĵetante ŝaŭmon en la aeron. La nebulo tiel formita aspektas kiel ĉielarko en la sunlumo.
Mallarĝa tabulo servas kiel piedvojo inter du apilkaj krutaĵegoj, dum malsupre la kristale klara rivero Nigra Drako gluglas tra la mallarĝa valo. Supre, krutaĵoj vitokovritaj preskaŭ kuniĝas, estigante, kion oni nomas, "Strio de Ĉielo".
Antaŭenirinte ankoraŭ dek milometrojn, oni alvenas al Hongchunping, montvaleto kun densah arbaroj kaj bambuboskoj. Ĝenerale pluvetas en frumateno ĉi tie, la aero estas refreŝiga kaj la loko estas multe ŝatata ripozejo for de somera varmego.
Kiam oni grimpas laŭ la montvojetoj kaj trans riveretojn, oni sentas sin meze de vidindejoj prezentitaj de ĉinstilaj pejzaĝpentraĵoj. La Femonta Templo havas raran planton, kies blankaj floroj kun du maldikaj petaloj kvazaŭ flugiloj de kolombo donas al ĝi la nomon "kolom-bo-arbo". Apud la Femonta Templo estas kaverno sufiĉe granda por teni ĉirkaŭ dek mil homojn. Se oni laŭte krias antaŭ la kaverno, la voĉo eĥas de la interna profundo. Vespertoj kaj krutaĵaj hirundoj estas konstantaj loĝantaoj de la kaverno.
Post ankoraŭ 14-kilometra suprenirado oni alvenas al la Elefanta Ban-lageto. Ĝi estas tiel nomata pro legendo pri la budho Smantabharo, kiu supreniris al la Ora Pinto rajdante sur elefanto kaj li haltis tie por bani sian rajdbeston. Tie lunlumo, filtriĝinte tra la densa foliaro, ĵetas puntosimilan lumdesegnon sur la spegule glatan lageton, kil aparte sorĉas.
La montdeklivo ĉirkaŭ la Elefanta Bam-lalgeto estas ofte vizitata de simioj. Ili ofte fariĝas neatenditaj kunuloj dum promenado. Ili eble etendas sian manplaton petante manĝon ĉar almozuletoj ili jam fariĝis. Se ono montras siajn malplenajn manojn, ili ĝenerale foriras, sed persistema simio eble kaptos je la vesto. Por garantii protekton al ili, la registaro ĉiujare provizas ilin per manĝo.
La majesta vidaĵo sur la 3 100 metrojn alta Ora Pinto, la supro de la monto Emei, estas inda rekompenco por la grimpinto. De tie videblas interkovriĝintaj montsuproj proksime kaj malproksime, ka riveroj Minjiang, Qingyi kaj Dadu kiel jadaj zonoj serpentantaj traj la valoj kaj alte atarantaj neĝokovritaj montoj, kies pintojn oni ne povas distingi disde la ĉielo. Ĉe matenigo oni kutime povas vidi la matenan stelon dum nuboj iom post iom amasiĝas kaj ruĝiĝas kaj la suno elsaltas por komenci la tagon. La montoj tuj baniĝas en sunlumo kaj karmezinaj nuboj plenigas la ĉielon. En la posttagmezo la sunradioj pentras la nubojn por formi luncirklon violan, indigan, bluan, verdan, flavan, oranĝkoloran kaj ruĝan. Sur la montsupro oni sentas kvazaŭ oni fariĝus parto de la cirklo, kiu movas kune kun la propra ombro. Ĉi tio estas la famkonata "alte ŝatata lumo de Emei" aŭ "aŭreolo de la Budho", kiu estas sunlumo deviigita de la nebuleto. Tiu "alte ŝatata lumo" estas la plj grandioza mirindaĵo kaj ĉefa bablitemo de la monto Emei.
Grimpantoj ĝenerale malsupreiras laŭ la alia flanko de la monto kaj haltas por viziti la Dek-miljaran Emplon, ankoraŭ kulturan relikvon konservitan sur la monto Emei. Ĉi tie troviĝas la sentraba Samantabhadra Halo, konstruita el briko en la 16-a jarcento. Ĝia tegmento havas volba kaj la muroj kvadrataj. La tegmentrandoj, linteloj kaj plafono estas dekoritaj per elegantaj koloraj desegnoj. Interne de la halo estas grandega bronza statuo de Samantabhadro rajdanta sur blanka elefanto. Muldita en 980 en Son-dinastio, ĝi estas naŭ metrojn alta kaj pezas 62 tunojn---bonega ekzemplo de la radinita tekniko de metiistoj en antikva Ĉinio.
