Odo al aŭtunaj koloroj
Vejdo
La vento aŭtuna eksvingas per farboj
penikon ŝmiradas naturon plenforte.
Diversajn kolorojn prezentas jen arboj,
plantaĵoj, riveroj kaj floroj komforte.
La noktan mallumon dispelas aŭroro.
Jen ludas sur fono lazura ĉiela
laktblankaj nubmasoj tremvibre en foro,
glitante, flosante ja kiel ŝafaro fabela.
Sur transa deklivo de l' val' en prospero
diantoj disfloras en flava nuanco.
Svingiĝas ilia kapet' en libero
flirtante kun vento kvazaŭe en danco.
Montsupre sin sternas oranĝa la vasto
da persimonarboj punktitaj en verdo.
La fruktoj maturas vere en kontrasto
al verdaj folioj cedante ne al konkur-perdo.
Cipresoj sin montras inkverdaj des plie,
verŝajne sin pretigi envintre rezisti
la neĝan atakon kaj strebe defie
rigoron malvarman por vive ekzisti.
Lavendo sin vestis viole purpura,
moleta kaj freŝa ja kiel vil-plena
tapiŝo farita el tuko velura
rebrile per gam' de violo solena.
En kampoj sorgplantoj kun spikoj skarlataj
skuiĝas leĝere kaj klinas sin pro kap-pezo.
Je blovo de vento aŭdiĝas ventbataj
susuroj por sona orela aprezo.
Kotonkampoj regalas okulojn per blanko
en verdaj foiloj — ja vere mantelo
kun fono smeralda sub puro sen manko,
simile al vasta stelplena ĉielo.
Orflavaj ondetoj nun ludas leĝere
rizkampe sub arda sunluma zorgemo,
leviĝas kaj sinkas rizspikoj espere
al riĉa rikolto kun ĝoja poemo.
Do, kiu kolor' plej elstaras aŭtune?
Kunplektas la buntan vidaĵon naturo
per ĉiaj koloroj kombine jen nune —
festen' por okuloj pri plena maturo!