Dum soleca tempo | Eto | Ĉinio

Dum soleca tempo

—laŭ ĉinesko Sopir-al-sudo*

Eto

Mi volas

en la kabano

min fermi volonte,

tie 'stas ne kompano

nur simpla pano.

Mi havas

kelkajn librojn nur,

kaj mi ja ade legas

ilin kun buŝa murmur'

kaj granda plezur'.

Legante,

pensas libere

mi per bela imago

kaj skribas surpapere

versojn abele.

Soleco

min vere mordas,

sed mia vol' obstinas.

Mia kor' ja ne mortas

kaj l' cerbo fortas.

Gustumas

la suferon mi

de soleco ĉiama

en ĉi kanabo kun pi'

sen ajna anksi'.

Mi scias,

nur pacienco

servas kiel instigo

al kreiva intenco—

bona komenco.

Tre laca

mi eĉ sentas min

fojrefoje senĉese,

mi persistas kun obstin',

spite al destin'.

Okaze

kun trankvila kor'

rigardas tra fenestro

mi nubon kun blankolor'

aŭ arbon en sol'.

Longlonge

kutimas mi jam

al tia enkabana

soleco sen kora flam'

plie eĉ sen am'.

Volontas

mi sidi vere

en soleca kabano

kaj vivas korleĝere,

vivas prefere.

*Sopir-al-sudo (ĉine: Yijiangnan): ĉina fiksforma poemo el kvin versoj de 35,77,5 silaboj laŭ rimaranĝo xa,xa,a (x=senrima).