Soneto de la lumturo

Soneto de la lumturo

(Suso Moinhos)

Jarmile banas urbon laktolume,

gvatante, por protekti de l'obskuro,

sur pint' de promontoro la lumturo

per faskoj ĉiokovraj, taktozume.

La idoj de la lumo amblas brume

en la narkota helo de daturo;

en la vizaĝoj palas misaŭguro

de lumostri' vundonta praharpune.

Sed preter la reflektoj sur mar-glaŭko,

trans terkonturoj kaj insul' Marola

koŝmaraj marserpentoj ŝlimen migras.

Kaj kie nokt' apertas kiel faŭko

droninte mi marfunde kuŝas sola

ĉe nigraj algoj, nigra roko, sablo nigra.