La 19an de aŭgusto laŭ pekina tempo en kampadejo David, finiĝis la unua Pintkunveno de Usono, Japanio kaj Sud-Koreio. Laŭ raporto de la retejo de la Blanka Domo, la gvidantoj de la tri landoj menciis "Ĉinion" 17 fojojn nur en gazetaraj konferencoj. Tri deklaroj publikigitaj de la pintkunveno sensaciigas demandojn pri la Tajvana Markolo kaj la Suda Ĉina Maro, vendante "sekurecan maltrankvilon", instigante al ĉiuj partioj "reagi al minacoj", kaj malkaŝe intervenante en la internajn aferojn de Ĉinio. Estas evidente, ke la usona flanko diras " tio ne estas direktita al Ĉinio", sed ĝiaj agoj estas tre "honestaj". Ili trotaksis sian kapablon fari mensogojn kaj subtaksis la kapablon de la mondo distingi pravon de malpravo. La ĉefa celo de ĉi tiu pintkunveno estas evidenta por homoj kun akrevidaj okuloj.
Kampadejo David estas grava loko por la "biena diplomatio" de Usono. Ĝi atestis gravajn okazaĵojn kiel la kunvenon de usona kaj sovetia gvidantoj en 1959, la Egipta-Israelan Pintkunvenon en 1978, kaj la Palestina-Israelan Interparolon en 2000. Estas facile rimarki la usonan intencon konduki la du aziajn "fratojn", Japanion kaj Sud-Koreion, al ĉi tiu kunveno, ĉar "azia NATO" ne povas esti formita per unu paŝo. Tial Usono deziras uzi specialan diplomatian rimedon por entiri Japanion kaj Sud-Koreion kaj unue krei "etan NATO-n", antaŭenigante la tiel nomatan "Hind-Pacifikan Strategion". Magozaki Ukeru, eksa direktoro de la Internacia Inform-Agentejo en la Japana Ministerio pri Eksterlandaj Aferoj, atentigis, ke la ambicio de Usono uzi Japanion kaj Sud-Koreion por konfrontiĝo estas konata.
Ankaŭ la tri dokumentoj adoptitaj en la pintkunveno, nome "Spirito de Kampadejo David", "Principoj de Kampadejo David", kaj "Interkonsento de Konsiliĝo", reflektas ĉi tiun punkton. Sheila A. Smith, altranga esploristo pri azi-pacifikaj studoj en la Usona Konsilio pri Eksteraj Rilatoj, diris, ke ĉiuj subtekstoj de diskutado pri teknologia novigo kaj tutmondaj provizĉenoj en la pintkunveno tuŝis Ĉinion.
Ĉu ĉi tiu pintkunveno vere povas helpi al Usono atingi la celon starigi "etan NATO-n en Azio"? El la perspektivo de la rilatoj inter ĉi tiuj landoj, Japanio kaj Sud-Koreio estas ambaŭ aliancanoj de Usono, ĉiu kun siaj propraj intencoj, kaj estas neakordigebla kontraŭdiro inter la tri landoj.
Antaŭ la pintkunveno, okazis kverelo inter Usono kaj Japanio pri balenkaptado kaj aliaj klaŭzoj en la tiel nomata "Hind-Pacifika Ekonomia Kadro", kaj japanaj oficialuloj eĉ minacis retiriĝi el la kadro. Japanio deziras liberiĝi de la limigoj de la "paca konstitucio" per starigo de “azia NATO” por realigi la revon de "milita potenco", tamen ĝi devas konsideri fortan ekonomian ligitecon kun Ĉinio. Nun, Ĉinio estas la plej granda komerca partnero de Japanio. Konfrontiĝo kun Ĉinio ne konformas al la interesoj de Japanio.
Estas fendo ankaŭ inter Usono kaj Sud-Koreio. La antaŭe adoptita akto pri Blatoj and Scienco and Akto pri Redukto de Inflacio de Usono havas gravan influon sur la sud-koreajn industriojn de duonkonduktaĵoj kaj novaenergiaj veturiloj, kiuj estas la vivo de la sud-korea ekonomio. Ĉu Usono, Japanio kaj Sud-Koreio povas flankenmeti siajn malkonsentojn kaj sin turni al kunlaboro konsidere pri maksimumigo de siaj propraj interesoj? Tio estas dubinda.
