Vespere je la 20-a horo, mi estis la lasta homo, kiu enbusiĝis en la aŭtobuson al la centra stacio Futian de la urbo Shenzhen. Kiam mi trovis mian seĝon kaj murmure dankis al mia feliĉo, mi devis konfesi ankaŭ, ke la Ĉefa Mediata Centro (ĈMC) estas pli-malpli malproksima de mia hotelo.

Sed mi subite pensis aliflanke, ke se ne estus tia distanco inter mia laborejo kaj mia loĝejo, probable estus malfacile por mi komforte verki mian artikolon en la aŭtobuso kun klimatizilo. En tia humoro, pliboniĝis mia sento pri la longa distanco.

En 2008, mi ĉagreniĝis pri tio, ke mi ne fariĝis volontulo de la Pekinaj Olimpikoj, sed ĉifoja vizito al la Shenzhen-a Universiado ne nur iagrade plenigis mian domaĝon en 2008, sed ankaŭ donis al mi la ŝancon ĉeesti al la Universiado. En la ĵurnalistaj dorsosakoj estas necesaj kajeroj kaj plumoj, kaj ankaŭ estas tualetakvo, sunumŝirma kremo, kaj adaptila ŝanĝosaltilo. La sincereco de la urbo tuj venis en mian koron kiel varma ondo kiam mi malfermis mian sakon……Krome, en la unua etaĝo estas diversaj libroj en diversaj lingvoj, oni povas laŭvole depreni ilin, ĉar ili estas ekskluzive preparitaj por amaskomunikiloj kaj tute senpagaj.

Eble tia akcepto por plejparto de ĵurnalistoj jam fariĝis la "ĉiutaga rutino" . Mi ne sciis kiom da ĵurnalistoj perceptis la sincerecon kaj devontigon de la gastiganto, tamen mi pensis, ke ni ĉiuj almenaŭ devas konscii, ke "ne estas gajno sen penado". Kvankam en Shenzhen abundis diversaj bongustaj frandaĵoj, kvankam intermite mi aŭdis la bruon el la kontraǔa bordo de la lago Luohu, tamen mi plej bone min distros kiam finiĝos miaj tutaj laboroj.    

De ĉi tie, estu konscienca ĵurnalo.