Jiang Zhiguo kaj lia edzino Tong Qiuxiang havas 3 infanojn. Surteriĝinte sur la terura insulo li kaj liaj familianoj ĉiam estas aliĝitaj al lepro. Lia filino estis nomata lepra knabino kaj lia filo estis nomata lepra knabo. En lernejo, instruistoj kaj aliaj lernantoj ne kontaktiĝis kun ili. Pro tio Jiang Zhiguo ne volas kontaktiĝi kun la ekstero. La terura insulo fariĝis lia tuta mondo. Lepruloj estas liaj familianoj kaj amikoj.

"Mi sentas min sola. Mi neniam vizitis miajn parencojn, ĉar mi laboras en lepra hospitalo, ili timas, ke lepro estas infekta epidemio."

Lia edzino Tong Qiuxiang ĉiam akompanas Jiang Zhiguo. Rememorante la pasintan vivon Tong Qiuxiang ridete diris, ke ŝia edzo estas tre persistema.

"Li estas tre serioza kaj persistema. Li laŭeble faris ĉion bone."

Rigardane novan domegon de la hospitalo, Jiang Zhiguo ridetis.

"Mi devas ŝanĝi la malprogresintan aspekton de la lepra hospitalo, zorgi pri pacientoj kaj serioze plenumi mian devon."

Sur la nuna terura insulo, malaperis la mizera stato. Floroj floras. Birdoj kantas. La terura insulo ne plu estas terura. Jiang Zhiguo gvidis la pacientojn kaj kuracistojn planti arbojn. Por tiuj pacientoj la hospitalo estas ilia hejmo.

62-jaraĝa Jiang Zhiguo devas emeritiĝi, tamen li ne volas foriri de la insulo kaj la pacientoj. Li diris, ke li kontribuis sian bonan tempon al la insulo. Li restos sur la insulo ĝis morto.