Je kies nomo

Je kies nomo

(Tibor Sekelj)

Reĝido sub arbo sidis

longajn jarojn.

Subite li klare vidis

darmon kaj karmon.

"Faru bonon. Regu modero.

Via reenkarniĝo pli fora, pli glora."

Li deklaris je l' nomo de l' vero,

la sola vero sur tero.

Tra liaj vortoj la homoj sentis

la veron. Ili obeis.

Ili ne plu oferis. Sin ne turmentis,

feliĉaj ili vivis

je l' nomo de l' vero…

ne plu en mallumo drivis.

Barbulo grimpis monton

dek literojn li ĉizis en ŝtonon.

Revene li proklamis je nomo dia:

"Ĉesu murdado plia,

ŝtelado ĉesu, ne plu kokru,

aliajn diojn ne adoru!"

La homoj akceptis la diajn admonojn:

detruis idolojn, ne plu murdis homojn,

fidelis al siaj edzinoj senvorte,

ĝismorte.

El trogo leviĝis senhelpa infano

kun mano malforta, buŝo malmultvorta,

en la mondon li ekiris.

"Amu kiel vin mem, vian najbaron",

je l' nomo de sia patro, dio, li diris

kaj "post vangofrapo montru la alian vangon."

La homoj lin kredis, en amo lin sekvis

kaj montris la vangon eĉ sen antaŭa frapo.

Kamelgardisto vagadis tra dezertoj

meditis longe, kolektis spertojn

kaj eldiris leĝojn je dia nomo,

kiujn devas ĉiu homo obei:

"morton al tiuj kiuj kuraĝas nei!"

Kaj ekmoviĝis sankta milito

kun arda fervoro kaj obstina spito

por venki aŭ perei!

Ankaŭ mi grimpis monton kaj sub arbo sidis

kuŝis en trogo, perditajn gvidis,

meditis en dezerto pri akiritaj spertoj.

Kien ajn mi iras, mi diras:

"vivu en paco, ne plu militu.

Panon disdonu, ne plu ĵetu bombojn,

bomboj kreas mizeron, dum dolĉas la pano!

Homoj… estu homoj!"

Mi krias kaj petas, ĝisraŭke ripetas,

senrezulte: ili plue bombojn ĵetas

urbojn detruas, animojn skuas.

Por peco da pano skeletoj vicostaras

kaj kie ĝi abundas, pano amaras.

…Ĉar finfine… je kies nomo mi krias

naivulo romantika?

Eĉ mi mem ne scias!

(28.12.1987)