Rojo

Rojo

(Mao Zifu)

petolante

ĝi trairas ĉarmajn la pejzaĝojn.

florpetaloj al ĝi donas sian sinon kaj brakumon.

ŝajne ĝi sonĝe vagas.

falfolioj ĵaluzas ja vane.

impetado ne necesas;

ĝi nur deziras la tepidan fondon daŭri ĝis eterne,

la pejzaĝojn senlimaj

kaj salikoketon akompani ĝin ĉiam.

ordinareco estas feliĉo.

ĝi ne plu ambicias vidi feinojn sinbanajn.

restante en pajla dometo,

ĝi plukas krizantemojn kaj aprezas sian ombron ĉe la heĝo.

kia oldulo optimisma!