Kvazaŭ emerĝus ĝi el sub la tero:

Ĉielon trakurinte, ĝi reiras en la maron.

Kie la ripozejo de l' ses drakoj en vespero?

De la komenco ĝis eterno ĝi neniam haltas.

Ĉu homo, ne estante kreo-forto,

Povus ja longe vagi kun ĝi sur la tempo-relo?

Herboj ne dankas la printempon pro sia florado,

Kaj arboj ne kulpigas la aŭtunon pri la velko.

Kiu ja kvarsezonojn iam pelus per vipklako?

Ĉio estiĝas kaj finiĝas: jen de la Naturo verko.

Xihe (1), ho sun-veturigisto!

Kial vi dronas en la abisma obskuro?

Kian meriton havas Luyang (2), ke li

Baris per lancosving' al la sun-kuro?

Kia krimego tio estas

Kontraŭ ĉielo kaj Naturo!

Mi volus jam la tutan kosmon ĉirkaŭbraki

Kaj unuiĝi kun la vivofont' en la eterna lulo!

          trad. S. J. Zee

(1) [ŝjihe]: sun-veturigisto en legendo.

(2) [lujang]: fortegulo en legendo.