De la 24-a ĝis la 26-a de la sesa monato laŭ la taj-a kalendaro (proksimume pli ol dek tagojn post la Festo de Klaro kaj Brilo laŭ la luna kalendaro) estas la novjara festo de la taj-oj, kiuj loĝas en la regiono Ŝjiŝŭangbanna, provinco Junnan. Ĝenerale oni nomas ĝin Akvoverŝa Festo.

La Akvoverŝa Festo originas el bela legendo: Antaŭ tre tre longe, en Ŝjiŝŭangbanna vivis kruela demono, kiu havis altan sorĉarton kaj multe turmentis la popolon. La demono havis sep edzinojn, kiuj senescepte malamegis lin, tamen povis nenion fari kontraŭ li. Foje la sepa edzino, ĉarma, juna kaj supersaĝa, diris al li :"Via moŝto ĉiopova, kiel bone estus, se vi vivus eterne!" La demono ĝojis elster si, aŭdinte tiujn dolĉajn vortojn kaj diris: "Tanen ne ĉion mi povas! Se oni ĉirkaŭligos mian kolon per mia haro, mi do pereos!" Tion la sepa edzino batis en sian memoron. Nokte, kiam la demono profunde dormis, ŝi detiris de lia kapo unu haron, ĝin streĉis ĉirkaŭ lia kolo, kaj lia granda kapo tuj falis teren. Sed, kien la damninda kapo ruliĝis, tie estiĝis plago: ĝi ruliĝis sur la tero, ĉie sur la tero brulis fajro; ĝi ruliĝis en riveron, la akvo bolis kaj pereis la fiŝoj; ĝi estis enterigita, eliĝis fetoro. La edzino do povis nur porti ĝin en siaj brakoj, kaj post longa tempo ŝi laciĝis kaj ŝia vizaĝo paliĝis. Tiam la aliaj ses edzinoj alterne tenis la kapon. Kiam ili ripozis, ili lavis sin per klara akvo por forigi la sangajn makulojn. Oni diras, ke unu tago en la ĉielo egalas al unu jaro en la homa mondo. Por rememorigi pri tiuj sep heroinoj sin dediĉintaj al la popolo, oni verŝas akvon sur ilin unu fojon ĉiujare. Jen naskiĝis la Akvoverŝa Festo.

La unua tago de la festo estas tago por adiaŭi la malnovan jaron kaj renkonti la novan. Ĝenerale oni ne verŝas akvon en tiu tago, sed okazigas grandiozan drakboatan konkurson sur Lancang-rivero. Laŭ legendo, en la malproksima antikva tempo en la regiono Ŝjiŝŭangbanna vivis de ĉiuj malamata feŭdulo. Li devigis iun malriĉan junulon konkursi boate kun li kaj diris al li: "Se vi malgajnos, mi senkapigos vin kaj ĵetos vian kapon en la rivero por manĝigi fiŝojn." La feŭdulo havis ŝipegon kun ŝarĝokapablo de 500 kilogramoj, dum la boato de la malriĉa junulo estis malgranda. Tamen la junulo ne rezignis la konkurson. Lia spirito kortuŝis la Drakoreĝon kaj Dion. En la tago de la konkurso la Drakoreĝo transformiĝis en grandan ŝipon por lia uzo kaj Dio plenblovis lian velon per ventego. Momenton poste furiozis ventego sur la rivero. Renversiĝis la ŝipego de la feŭdulo, kaj lin glutis ondegoj. Por rememorigi pri tiu brava junulo, en la unua tago de la festo oni okazigas drakboatan konkurson inter la vilaĝoj. La boatoj kun skulptitaj lignaj drakaj kapo kaj vosto suprenlevitaj kiel siaj antaŭo kaj malantaŭo, estas strie kolorigitaj tutkorpe. La bravaj kaj viglaj junuloj portantaj ruĝan kaptukon ekremas je ordono. Kriado aŭdiĝas sur la boatoj kaj bordoj. La drakboatoj flugas sur la rivero, kiel pafitaj sagoj rigardate de malproksime kaj kiel flugantaj drakoj de proksime. La lertaj remantoj, kiuj la unuaj atingas la cellokon, surbordiĝas kaj ekportas grandan triumfan flagon. Al ili oni prezentas rizvinon kaj bombonojn. Kaj en tamburado kaj muziko la gajnintoj kaj surbordaj gejunuloj kune dancas gajan dancon.