En la antikva Ĉinio lignogravuro estis uzata en ornamo de konstruaĵoj kaj mebloj, kaj troviĝis ankaŭ lignaj figuroj de homoj kaj bestoj. Sed la popolo uzis lignogravuron ĉefe por ornamo de konstruaĵoj.

Lignogravuraĵoj sur la popolaj loĝejoj estis faritaj el bonkvalita ligno de cipreso, katalpo, ginko k.s. Kutime oni ne lakis la lignogravuraĵojn por parade vidigi la nobelan kvaliton de la ligno nek ŝmiris la belajn vejnojn de la ligno.

Ĝenerale, kie prosperis brikogravuro, tie prosperis ankaŭ lignogravuro. Ekzemple brikogravuro kaj lignogravuro de Ŝexian en la suda Anhui-provinco kaj Suzhou en la suda Jiangsu-provinco havas evidentan karakterizaĵon. Sed se temas sole pri lignogravuro, oni certe mencios Dongyang de Zhejiang-provinco, Fuzhou de Fujian-prov., Ĉaozhou de Guangdong-prov., Suzhou de Jiangsu-prov. kaj Jianĉuan de Yunnan-prov.

Lignogravuro de Dongyang: famiĝis jam en Song-dinastio (960-1279). La ekzistanta impona Suyong-halo en Dongyang estis farita en Ming-dinastio (1368-1644). Estas onidiro, ke en la regperiodo (1736-1796) de imperiestro Qianlong, pli ol 400 konstruistoj de Dongyang iris al Pekino por partopreni en riparado de la palaco. Tio povas atesti la prosperon de lignogravuro de Dongyang. Iliajn verkojn oni ankoraŭ povas vidi en la Imperiestra Palaco en Pekino kaj en fama antikva Lingyin-templo en Hangzhou, ĉefurbo de Zhejiang-prov. Lignogravuro de Dongyang akcentas reliefon, klaran nuancon kaj elstaran temon. Lignogravuraĵoj de Dongyang temas ofte pri antikvaj teatraĵoj, popolaj rakontoj kaj budhismo.