En la ĉina antikva tempo, popolanoj, precipe virinoj, ŝatis Lanternan Feston. Ĉar en la antikva tempo, virinoj estis malpermesataj eliri, nur en la vespero de Lanterna Festo virinoj povis kune kun viroj eliri, ĝui ludadon kaj spekti diversajn belajn lanternojn. Tial postlasiĝis multaj belaj poemoj pri amo kaj pri Lanterna Festo.

En Yuanxiao-festo de l' pasinta jaro,

tagigi l' noktojn lanternoj ne ĉesis;

salikajn branĉojn la luno karesis,

dum rendevuis dolĉe amorparo.

La samo en ĉi-jara festo regas----

jen ĉie la lunbrilo kaj lanterno.

Sed for l' amata kvazaŭ por eterno!

De larmoj la manikoj jam malsekas.

Karaj aŭskultantoj, vi ĵus aŭdis poemon de Ouyang Xiu (1007---1072), verkitan laŭ la melodio Shengzazi. Sekve bonvolu aŭskulti poemon, verkitan de Xin Qiji (1140---1207) laŭ la ritmo Qingyu'an el versaĵo de Zhang Heng(78---139)

Sennombraj "floroj" ridas en la primavera vento,

fajraĵaj steloj verve pluvas tra la firmamento;

pro gravuritaj ĉaroj vojoj bonodoras,

dum lirlas ŝakuhaĉ' feniksa;

sin turnas bril' de pot' oniksa

kaj "fiŝ-draka" dancado tra la nokt' fervoras.

Virinoj pompe ornamitaj lantapaŝe pasas

kaj ridgluglojn kaj parfumon malantaŭ si postlasas.

Mi serĉas ŝin el ili---vano min turmentas!

Mi l' kapon deturnas subite

kaj rimarkas emociite,

ke en angulo lumomanka ŝi atendas.