"Principe PKP* devus koni la celstacion de siaj klientoj,"grumbletis la fervojisto kaj reiris al la tableto, sur kiu kuŝis biletkajeroj. La kasisto estis malalta sekiĝinta olduleto. Li havis vulpecan vizaĝon de miopulo.

"Do Gzdzin?"

"Gzdzin."

"Tie estas nun malsvarme. Vi iras, sinjoro, ekzemple per vojo Z. Arbaro, vojetoj, vi plezure laciĝas per tiu arbaro. Vi povas kuŝigi ĉe la vojo, kuŝi kaj pensi nenion.

"Bone,"diris la pasaĝero, "mi ne volas pensi."

La kasisto komencis plenigi blanketon.