Estas interese, ke en Ĉinio nun popularas la humura demando: Kien ja kuris la tempo? La demando aludas nekapteblecon de la tempo kaj ankaǔ la tro rapidan vivritmon de la nuna epoko. Kiam nia Esperanto- redakcia estro s-ino Wang Fang diris al mi, ke mi skribu memoran artikolon por la 50-jariĝo de nia Esperanto-disaǔdigo de Ĉina Radio Internacia, momente mi eĉ miris pro la "longa historio" de nia Esperanto-disaǔdigo kaj la neatendita forkuro de la duona jarcento. En la 19-a de decembro de 1964, kiam inaǔguriĝis nia Esperanto-disaǔdigo, mi estis 23-jaraĝa, kaj nun baldaǔ mi aĝos 73 jarojn. Ŝajnas, ke je palpebrumo tiel multaj jaroj forglitis ĉe mi. Ho, kien ja kuris la tempo? Ankaǔ mi volus demandi.

Mi rememoris.

Jes, la "longa historio" de nia Esperanto-disaǔdigo vere estas enhavo-riĉa kaj plena de la diligentaj legado kaj lernado, ĉiutaga strebado intensa kaj interesa, diversaj eventoj gravaj kaj inspiraj, emociaj kontaktoj, kortuŝaj scenoj, neforgeseblaj sukcesoj kaj malfaciloj, valoraj spertoj kaj lecionoj, feliĉaj larmoj, bedaǔrindaj adiaǔoj, imponaj kongresoj kaj instruaj travivaĵoj… Evidente, plenŝarĝite de ĉio ĉi tio pasis la tempo, ĉu ne?

Mi dronis en meditado. Multaj pasintaj temperoj reliefiĝis kiel la filmo jen nigra-blanka jen kolora, kaj variaj okazintaĵoj elŝprucis aǔ klare aǔ nebule el la memoro.

"Kiam kaj kiel vi esperantistiĝis?" Tiun ĉi demandon mi ofte elmetis okaze de mia intervjuado al samideanoj el diversaj mondpartoj. Do, nun estu mia vico por respondi la demandon.

Somere de la jaro 1962, kiam mi estis la dua-klasa studentino de la ĵurnalisma fakultato de la Ĉina Komunika Universitato, nia ĉefinstruisto vokis min al si kaj informis, ke la universitato establos Esperanto-fakon laǔ decido de la koncerna registara instanco, kaj mi devas forlasi mian nunan fakon kaj lerni Esperanton. Kial? Tre simple: Nia lando fondos ankaǔ Esperanto-disaǔdigon, kaj por tio oni devas antaǔ ĉio trejni profesiajn laborantojn de Esperanto. Tiu informo konfuzis min, ĉar tiam mi neniom sciis pri Esperanto, kiu estis tute fremda al mi. Mi komencis serĉi materialojn pri Esperanto, kaj eltrovis, ke ĝi fakte estas la admirinda, utila kaj ĉarma lingvo. Sekve, kune kun kelkaj aliaj gestudentoj, mi eklernis Esperanton. Nia instruisto estis la fama dojena esperantisto s-ro Feng Wenluo("Venlo Fon"). Tiamaniere mi esperantistiĝis.

1 2