La "Ĉambron de l' poetoj" al la organizanta teamo de la IJK proponis Olga Ŝilajeva. Ne nur per tiu propono ŝi riĉigis la kongreson, sed ankaŭ per siaj poeziaĵoj, sentoplenaj, korecaj. Inter kelkaj ŝi kundividis al la homoj la jenan:

Malgranda urbo. Vintro. Neĝo.

Malhela lumo kaj silent'.

Skribilo kuŝas, pensoj serĉas

Konvenan rimon. Sed moment'

Decidas ĉion. Kaj libere

Linioj kuras laŭ kajer'.

Foriĝis baroj, koro vere

Pleniĝis je inspir' kaj lert'.

Ne vane amikec' ekzistas,

Ne vane brilas verda stel'.

En mondon ni, esperantistoj,

Alportas kredon kun esper'.

Ĉu gravas ĝusta fina venko?

Ĉu niaj vivoj tristas nun?

Ni sidas en la sama benko,

Varmigas nin la sama sun'…

                         – De Olga Ŝilajeva

Falis ja ĉiuj lingvaj baroj. En la sinsekva versofluado de la "Ĉambro" aŭskultis pli animo ol cerbo:

O meum cor,

noli pulsare intranquile

E pectore meo nunc

noli assilire

Iam me ipsum

tenere non possum faciliter

O meum cor, O meum cor

Post valde longum laborem

Vicerone definite hora

Sufficit! Es tranquilum pugnantia

O meum cor, O meum cor.

                                                               – traduko al la latina de Gita De Lima Pereira